از آنجا که بیماری شقاق مقعدی بسیار رایج است، بعضی از افراد هر چند وقت یک بار به آن دچار می شوند. این زخم گاهی به خودی از بین می رود ولی اگر فردی دچار یبوست مزمن باشد شکاف شقاق در داخل کانال رکتوم ایجاد می شود و بسیار دردناک است.
یماری شقاق مقعدی یک شکاف یا ترک باریک در پوست دیواره ی مقعد و مخاط اطراف آن است که در نیمه ی تحتانی مقعد رخ می دهد. از آنجایی که در این قسمت تمرکز گیرنده های عصبی بسیار بالاست در صورت بروز هر نوع از هم گسیختگی بافتی و آسیب می تواند درد بسیار زیادی به وجود بیاید که گاهی خارج از تحمل فرد است.
شقاق مقعدی یک پارگی کوچک در پوشش مقعد است که اغلب منجر به موارد زیر می شود:
· درد شدید: در حین و بعد از اجابت مزاج.
· خونریزی: خون قرمز روشن روی دستمال توالت یا مدفوع.
· خارش یا سوزش: در ناحیه مقعد.
شقاق مقعد معمولاً ناشی از موارد زیر است:
· یبوست: زور زدن در حین حرکات سخت روده می تواند منجر به شقاق مقعدی شود.
· اسهال: مدفوع شل مکرر می تواند پوست حساس مقعد را تحریک کند.
· زایمان: فشار هنگام زایمان می تواند باعث ایجاد شقاق شود.
· مقاربت مقعدی: گاهی اوقات می تواند منجر به پارگی در این بافت حساس شود.
درمان بر تسکین درد و بهبودی تمرکز دارد:
· تغییرات رژیم غذایی: افزایش دریافت فیبر برای نرم شدن مدفوع.
· حمام سیتز: نشستن در آب گرم چندین بار در روز می تواند تحریک را تسکین دهد.
· داروهای موضعی: پماد نیتروگلیسیرین یا مسدود کننده های کانال کلسیم می توانند به شل شدن عضلات اسفنکتر مقعد کمک کنند.
· تزریق بوتاکس: این روش می تواند به طور موقت عضله اسفنکتر را فلج کرده تا روند ترمیم را بهبود بخشند.
· جراحی: در موارد مزمن، ممکن است اسفنکتروتومی داخلی جانبی برای کاهش درگیری اطراف مقعد انجام شود.
آبسه مقعدی یک وضعیت دردناک است که با تجمع چرک در نزدیکی مقعد مشخص می شود. علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
· درد شدید: بخصوص هنگام نشستن یا حرکت.
· تورم و قرمزی: اطراف مقعد.
· تب و لرز: نشان دهنده عفونت احتمالی است.
· ترشح چرک: از ناحیه مقعد.
آبسه مقعد معمولاً از موارد زیر ناشی می شود:
· عفونت غدد مقعد: انسداد یا عفونت غدد داخل مقعد می تواند منجر به تشکیل چرک شود.
· بیماری التهابی روده (IBD): شرایطی مانند بیماری کرون می تواند خطر آبسه را افزایش دهد.
· تروما یا آسیب: هرگونه آسیب به ناحیه مقعد ممکن است فرد را مستعد عفونت کند.
درمان اولیه برای آبسه مقعد تخلیه با روش جراحی است:
· برش و درناژ (I&D): پزشک یک برش برای تخلیه عفونت روی پوست ایجاد میکند.
· آنتی بیوتیک ها: ممکن است برای درمان یا پیشگیری از عفونت پس از درناژ تجویز شود.
· مدیریت شرایط زیربنایی: رسیدگی به هر عاملی مانند IBD.
https://www.pishkhan.com/article/1033
در برخی موارد، افراد مبتلا به IBS ممکن است به دلیل محدودیت های غذایی با هدف مدیریت علائم دچار کمبودهای ویتامین تغذیه ای شوند. به عنوان مثال، بیماران ممکن است گروه های غذایی خاصی (مانند گلوتن یا لبنیات) را بر اساس عدم تحمل شخصی یا محرک های درک شده حذف کنند. این اجتناب میتواند منجر به دریافت ناکافی مواد مغذی شود که منجر به کمبودهایی میشود که ممکن است پیامدهای بلندمدت سلامتی داشته باشد.
تحقیقات نشان داده است که افراد مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر ممکن است خطر ابتلا به سایر اختلالات گوارشی مانند بیماری التهابی روده (IBD) یا بیماری سلیاک را افزایش دهند. به وجود آمدن علائم یکسان می تواند تشخیص و درمان را پیچیده کرده و نظارت دقیق بر بیماران مبتلا را برای پزشکان ضروری می کند.
ماهیت مزمن بیماری سندروم روده تحریک پذیر می تواند به شدت بر کیفیت زندگی بیمار تاثیر بگذارد. بسیاری از بیماران احساس ناخوشایند را در محل کار یا مدرسه به دلیل علائم خود گزارش می دهند. نیاز دائمی به دستشویی رفتن می تواند باعث اضطراب شده و مشارکت در فعالیت های روزمره را محدود کند. به همین دلیل باید به محض شروع علائم، روشهای درمان را جدی بگیرید.
با توجه به پیچیدگی IBS و علائم آن، مدیریت اغلب به یک رویکرد چند وجهی نیاز دارد:
تغییرات رژیم غذایی اغلب اولین خط دفاعی در برابر علائم این سندروم روده است. بسیاری از بیماران از پیروی از یک رژیم غذایی با FODMAP کم سود می برند، که شامل کاهش کربوهیدرات های قابل تخمیر است که می تواند نفخ و گاز را تشدید کند. داشتن یک دفتر خاطرات غذایی می تواند به شناسایی عوامل محرک شخصی کمک کند.
چندین دارو برای مدیریت علائم خاص سندروم در دسترس هستند. داروهای ضد اسپاسم می توانند گرفتگی شکم را کاهش دهند، در حالی که ملین ها ممکن است برای IBS غالب یبوست استفاده شوند. برعکس، داروهای ضد اسهال ممکن است به افراد مبتلا به IBS غالب اسهال کمک کند.
درمان شناختی-رفتاری (CBT) و سایر مداخلات روانشناختی در کاهش بار روانی مرتبط با سندروم روده تحریک پذیر تا حدودی موثر بوده است. تکنیک های ذهن آگاهی نیز می توانند به مدیریت استرس و بهبود مکانیسم های مقابله ای کمک کنند.
خوردن فیبر غذایی برای حفظ سلامت سیستم گوارش ضروری است. چون که مدفوع را حجیم کرده، که به جلوگیری از یبوست کمک می کند و حرکات منظم روده را تقویت می کند. از آنجا که فیبر محلول خاصیت هضم سیستم گوارش را ثابت نگه میدارد، به مدیریت بهتر بیماری هایی مانند سندرم روده تحریک پذیر (IBS) کمک کند.
مصرف فیبر کافی، به ویژه فیبر محلول موجود در جو، لوبیا و میوه ها، می تواند به کاهش سطح کلسترول کمک کند. این کاهش LDL (کلسترول بد) می تواند خطر بیماری قلبی را نیز کاهش دهد. فیبر باعث تنظیم فشار خون و هر گونه التهاب و درد بدن در ناحیه نشیمنگاه مانند (درد مقعدی، درد روده و گرفتگی یا احساس سوزش در دستگاه گوارش) شده و به سلامت کلی قلب و عروق کمک می کند.
غذاهای پر فیبر نسبت به غذاهای کم فیبر سیر کننده تر هستند، که می تواند به کنترل اشتها و کاهش کالری دریافتی کلی بدن کمک کند. جویدن و هضم غذاهای غنی از فیبر زمان بیشتری طول می کشد و باعث سیری می شود و احتمال پرخوری را هم کمتر میکند.
فیبر، به ویژه فیبر محلول، جذب قند را کند می کند، که می تواند به تثبیت سطح قند خون کمک کند. این به ویژه برای افراد مبتلا به دیابت یا کسانی که در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند مفید است. رژیم غذایی سرشار از فیبر نیز ممکن است حساسیت به انسولین را بهبود بخشد.
رژیم غذایی پر فیبر با کاهش خطر ابتلا به بیماری های مزمن مختلف، از جمله دیابت نوع 2، بیماری قلبی، شقاق یا زخم مقعدی، بواسیر یا هموروئید و انواع خاصی از سرطان (مانند سرطان کولورکتال) همراه است. رژیم غذایی غنی از فیبر می تواند به سلامت فیزیکی بدن و بهینه کردن طول عمر کمک کند.
مطمئنا به قدری با فواید فیبر خوراکی آشنا شدید، که بدانید چرا باید فیبرها را در رژیم غذایی خود بگنجانید.